Pierwsze zdania z dwunastu dzieciaczków dziedzictwa

*

DWANAŚCIE DZIECIACZKÓW DZIEDZICTWA

Z DZIEDZICTWA WIELKIEGO SPEŁNIENIA Z SIANGSIUNGU

W mowie Szmar (smar) z Siangsiungu:
Iithi kujik chrirce upa tantra thaddoci
(i thi ku yig khri rtse u pa tan tra thad do ci)

W mowie Tybetu:
Dzokpa ćhempo Siangsiung niendziu le dziu pućhung ciugni
(rdzogs pa chen po zhang zhung snyan rgyud las rgyud bu chung bcu gnyis)

W mowie Polski:
Przesłanie wielkiego spełnienia: stanowisko duszy rozumnej, jedyna kropka oho!

Witaj, Dobrotliwy, Boże Samoistnej Świadomości!

(1) Raz, w czasie mego objawienia, mowa była o tym: W przestrzeni słowności niepodległego miejsca (2) Objawiciel Wieczności, Dobrotliwy, wszędzie trudny do nazwania, żył w wielkiej odwiecznej niewyrażalności. Z tego stanu Objawiciel Łaski, Dobrotliwy, żył w łaskawym zrównaniu wszystkiego. Z nieruchomego stanu duchowości pojawiła się niezmierna litość dla innych dusz jako ruchomy cud myśli. Ta niezmierna litość była bezstronna i nieodłączna dla wszystkich dusz. Sama ta litość jako znak świętego o osobowości łaski, stała się objawicielem wcielenia, Wiernym Bogiem, Białym Światłem, świecącym jasno jak księżyc na wodzie, nadzwyczajnym w wyobrażeniu postaci, z doskonałym znakiem i ładem, z otoczeniem i rajem. W nieprzerwanej sile z promieni jego łaski pojawił się Wierny nazwany Niezmiernie Światłym, nazwany też Chłopczykiem Światła Świadomości. Przebywał on wspólnie ze Świętym Wiecznej Jakości, jawiącym się jako świadomość. (3) Tego wieku Wierny (Objawiciel Wcielony Wszędzie) Niezmiernie Światły oddał najwyższą cześć Objawicielowi i pobudziwszy twierdzę ducha, zapytał: Objawicielu, Władco Łaski, żeby objąć łaską przechodniów, proszę, ukaż samoświadomą myśl duszom błądzącym w namiętnościach, ociemniałym przez mroki nieświadomości. Sam Objawiciel przykazał (Dobrotliwy nie przemówił nawet prochu w wyrażeniu, a mówił ze stanu zachwyconego zamysłu):

Samoistny, dziewiczy, wieczny święty,

a także wszystkie słowa i zdania

są własną duszą, a nie inną.

Popatrz na samoistność wszystkiego.

Tak powiedział.

རྫོགས་པ་ཆེན་པོ་ཞང་ཞུང་སྙན་རྒྱུད་ལས་རྒྱུད་བུ་ཆུང་བཅུ་གཉིས་བཞུགས།

ཞང་ཞུང་སྨར་གྱི་སྐད་དུ་ན། ཨཱི་ཐི་ཀུ་ཡིག་ཁྲི་རྩེ་ཨུ་པ་ཏན་ཏྲ་ཐད་དོ་ཅི།

བོད་སྐད་དུ། རྫོགས་པ་ཆེན་པོ་བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་གནད་བྱང། ཐིག་ལེ་ཉག་གཅིག་ཨེ་མ་ཧོ།

ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ་རང་འབྱུང་རིག་པའི་ལྷ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ།

༼༡༽ །འདི་སྐད་བདག་གིས་བསྟན་པའི་དུས་ཅིག་ན། གནས་འོག་མིན་བོན་ཉིད་ཀྱི་དབྱིངས་ན། ༼༢༽ ཡེ་ཉིད་ཀྱི་སྟོན་པ་ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ། ཅིར་ཡང་མཚོན་དུ་དཀའ་སྟེ། གདོད་ནས་བརྗོད་མེད་ཆེན་པོར་བཞུགས་སོ། །དེའི་ངང་ལས། ཐུགས་རྗེའི་སྟོན་པ་ཀུན་ཏུ་བཟང་པོ། ཐུགས་རྗེ་ཀུན་ལ་སྙོམས་པར་བཞུགས་སོ། །ཐུགས་ཉིད་མ་གཡོས་པའི་ངང་ལས། གཡོ་བ་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་ཆོ་འཕྲུལ་དུ། སེམས་ཅན་གཞན་ལ་ཚད་མེད་པའི་སྙིང་རྗེ་ཤར་རོ། །ཚད་མེད་པའི་སྙིང་རྗེ་དེས། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ལ་ཕྱོགས་དང་རིས་མེད་པར་གྱུར་ཏོ། །སྙིང་རྗེ་དེ་ཉིད་ཐུགས་རྗེའི་བདག་ཉིད་དུ་སངས་རྒྱས་པའི་རྟགས་སུ། །སྤྲུལ་པའི་སྟོན་པ་གཤེན་ལྷ་འོད་དཀར་ཆུ་ཟླའི་དཀྱིལ་འཁོར་ལྟར་གསལ་ལ་འཚེར་བ། །སྐུ་སྣང་ལ་རང་བཞིན་མེད་པ། །མཚན་དང་དཔེ་བྱད་ཡོངས་སུ་རྫོགས་པ། །འཁོར་དང་ཞིང་ཁམས་དང་བཅས་པར་གྱུར་ཏེ། །དེའི་ཐུགས་རྗེའི་འོད་ཟེར་ལས། །ཐུགས་རྗེ་མ་འགགས་པའི་རྩལ་དུ། །རིག་པ་འོད་ཀྱི་ཁྱེའུ་ཆུང་ཞེས་ཀྱང་བྱ། །གཤེན་ཚད་མེད་འོད་ལྡན་ཞེས་བྱ་བ་འབྱུང་སྟེ། ཡེ་ཇི་བཞིན་མའི་སངས་རྒྱས་རིག་པ་རང་སྣང་ཅན་དང་ཐབས་ཅིག་ཏུ་བཞུགས་སོ། ༼༣༽ །དེའི་ཚེ་གཤེན་༼ཅིར་ཡང་སྤྲུལ་པའི་སྟོན་པ་༽ཚད་མེད་འོད་ལྡན་གྱིས། སྟོན་པ་ལ་བླ་ན་མེད་པའི་མཆོད་པ་ཕུལ་ཏེ། ཐུགས་ཀྱི་མཛོད་བསྐུལ་ནས་ཞུས་པ། སྟོན་པ་ཐུགས་རྗེའི་མངའ་བདག་ལགས། །འགྲོ་བ་ཐུགས་རྗེས་བཟུང་སླད་དུ། །ཉོན་མོངས་འཁྲུལ་པའི་སེམས་ཅན་རྣམས། །མ་རིག་མུན་པས་བསྒྲིབས་པ་ལ། །རང་རིག་ཡེ་ཤེས་བསྟན་དུ་གསོལ། །ཞེས་ཞུས་པས། སྟོན་པ་ཉིད་ཀྱིས་བཀའ་༼ཀུན་ཏུ་བཟང་པོས་ཚིག་ཏུ་རྡུལ་ཙམ་ཡང་གསུང་པ་མེད་དེ། ཏིང་ངེ་འཛིན་དགོངས་པའི་ངང་ནས་གསུངས་སོ།༽བསྩལ་བ། །རང་འབྱུང་ཀ་དག་ཡེ་སངས་རྒྱས། །བོན་དང་བོན་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱང་། །རང་གི་སེམས་ཡིན་གཞན་མིན་པས། །ཐམས་ཅད་རང་འབྱུང་ཉིད་དུ་ལྟོས། །ཞེས་གསུང་པས།

Kilka zdań z tego dzieła:

Próżnia duchowości jest dziewicza,

próżnia duchowości jest oświecająca,

próżnia światłości jest zawsze czysta.

སེམས་ཉིད་སྟོང་པ་ཀ་ནས་དག

སེམས་ཉིད་སྟོང་པ་འོད་དུ་གསལ།

འོད་གསལ་སྟོང་པ་གདོད་ནས་དག

(...)

Dusza rozumna nie ma przyczyny, ani okoliczności.

Duszy rozumnej nie da się przekształcić, ani zniekształcić.

Duszy rozumnej nie da się nic przydać.

Dusza rozumna nie ma zrodzenia, ani śmierci.

Postać duszy jest nienazwana,

mowa duszy jest nadzwyczajna,

duch duszy jest nieznamienity,

cnota duszy jest niewyczerpana,

zadanie duszy jest możliwe.

Możliwa dusza nie zna zmartwienia, ani wysiłku.

Działając z wysiłkiem, nie byłaby świętą.

།བྱང་ཆུབ་སེམས་ལ་རྒྱུ་རྐྱེན་མེད།

།བྱང་ཆུབ་སེམས་ལ་བཅོས་སླད་མེད།

།བྱང་ཆུབ་སེམས་ལ་གདགས་སུ་མེད།

།བྱང་ཆུབ་སེམས་ལ་སྐྱེ་ཤི་མེད།

།སེམས་ཀྱི་སྐུ་ནི་མཚོན་དུ་མེད།

།སེམས་ཀྱི་གསུང་ནི་རང་བཞིན་མེད།

།སེམས་ཀྱི་ཐུགས་ནི་མཚན་མ་མེད།

།སེམས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་མི་ཟད་པ།

།སེམས་ཀྱི་ཕྲིན་ལས་ལྷུན་གྱིས་གྲུབ།

།ལྷུན་གྲུབ་སེམས་ལ་འབད་རྩོལ་མེད།

།རྩོལ་བས་བྱས་པས་སངས་རྒྱས་མེན།

(...)

Duchowość jest zawsze Wiecznym Świętym.

Myśl Pierwszego nie mając przyczyny,

nie jest myślą utworzoną z przyczyny.

Jedyna myśl Samojasnego

jest duchowością Dobrotliwego.

Obejmuje wszystkich świętych i dusze.

།སེམས་ཉིད་གདོད་ནས་ཡེ་སངས་རྒྱས།

།དང་པོ་ཡེ་ཤེས་རྒྱུ་མེད་པས།

།རྒྱུ་ལས་སྐྱེས་པའི་ཡེ་ཤེས་མིན།

།རང་གསལ་ཡེ་ཤེས་ཉག་གཅིག་མ།

།ཀུན་ཏུ་བཟང་པོའི་ཐུགས་ཉིད་ཡིན།

།སངས་རྒྱས་སེམས་ཅན་ཀུན་ལ་ཁྱབ།

(...)

Dusza rozumna nie mając przyczyny,

nie jest skutkiem utworzonym z przyczyny.

།བྱང་ཆུབ་སེམས་ལ་རྒྱུ་མེད་པས།

།རྒྱུ་ལས་སྐྱེས་པའི་འབྲས་བུ་མིན།

(...)

Pierwotny Święty nie mając przyczyny,

nie jest świętym utworzonym z przyczyny.

།དང་པོའི་སངས་རྒྱས་རྒྱུ་མེད་པས།

།རྒྱུ་ལས་སྐྱེས་པའི་སངས་རྒྱས་མིན།

(...)

 

Trzy Postacie są samoistnie możliwe.

།སྐུ་གསུམ་རང་འབྱུང་ལྷུན་གྱིས་གྲུབ།

(...)

Spojrzenie Dobrotliwego

nie było nazwane „tym”.

Ono staje się wszystkim, jawi się wszędzie,

nigdzie nie jest jakie jest, ani jakie nie jest.

Dziewiczość duszy rozumnej jest niezłożona.

།ཀུན་ཏུ་བཟང་པོའི་ལྟ་བ་ནི།

།འདི་ཞེས་བྱ་བར་མ་གསུང་སྟེ།

།ཅི་ཡང་འཆར་ཅིང་ཅིར་ཡང་སྣང་།

།གང་ཡིན་གང་མིན་ཅིར་ཡང་མིན།

།བྱང་སེམས་ཀ་དག་འདུ་མ་བྱས།

(...)

Nie da się nazwać postaci słowa.

Myśl pojawiła się z nienazwanego stanu.

Próżna myśl nie ma stron, ani wytycznych.

Ostrożna myśl nie ma jasności, ani ciemności.

Wspólna myśl nie ma wysokości, ani niskości.

Osobna myśl jest niezmieszana i jasna.

Twórcza myśl jest możliwa.

Posiadacz pięciu myśli spełnia uciechę.

Posiada ozdoby, składność, znaki i oznaki,

jest możliwy w krążeniu i raju.

Łaska pojawiła się z postaci spełnienia,

ukazała się gdzieś komuś nieskromnemu jako wcielona.

Postać różnorakiego wcielenia wspomaga przechodniów.

Trzy postacie swoiście spełniają możliwość.

W wielkim spełnieniu możliwości trzech postaci

święty nie jest uczyniony z czegoś innego.

W wielkim spełnieniu możliwości przestworzy

nie ma niczego kształtowanego, ani kształtowania.

W wielkim spełnieniu możliwości słowności

nie ma niczego spełnianego, ani spełniania.

W wielkim przestrzeganiu obowiązku

nie ma niczego strzeżonego, ani strzeżenia.

W spełnieniu w duszy wiecznie władnej

nie ma władzy do zdobycia, ani jej zdobywania.

W wielkim morzu doskonałości

nie ma doskonałości do zdobycia, ani jej zdobywania.

W wielkim spełnieniu możliwości światłości

nie ma żadnego porządku ziem.

W wielkim spełnieniu możliwości bezwysiłkowości

nie ma żadnego porządku dróg.

W wielkim spełnieniu możliwości samoistności

nie ma żadnej różności celów.

W wielkim spełnieniu wszystkiego

nie ma żadnego porządku postępowań.

Nie jest to niebycie, ale znaczenie źródła.

།བོན་གྱི་སྐུ་ལ་མཚོན་དུ་མེད།

།མཚོན་མེད་ངང་ལས་ཡེ་ཤེས་ཤར།

།སྟོང་ཉིད་ཡེ་ཤེས་ཕྱོགས་རིས་མེད།

།མེ་ལོང་ཡེ་ཤེས་གསལ་འགྲིབ་མེད།

།མཉམ་ཉིད་ཡེ་ཤེས་མཐོན་དམན་མེད།

།སོར་རྟོགས་ཡེ་ཤེས་མ་འདྲེས་གསལ།

།བྱ་གྲུབ་ཡེ་ཤེས་ལྷུན་གྱིས་གྲུབ།

།ཡེ་ཤེས་ལྔ་ལྡན་ལོངས་སྤྱོད་རྫོགས།

།རྒྱན་དང་ཆ་ལུགས་མཚན་དཔེ་ལྡན།

།འཁོར་དང་ཞིང་ཁམས་ལྷུང་གྱིས་གྲུབ།

།རྫོགས་པའི་སྐུ་ལས་ཐུགས་རྗེ་ཤར།

།གང་ལ་གང་འདུལ་སྤྲུལ་པར་སྟོན།

།སྣ་ཚོགས་སྤྲུལ་སྐུས་འགྲོ་དོན་མཛད།

།སྐུ་གསུམ་རང་བཞིན་ལྷུན་ལ་རྫོགས།

།སྐུ་གསུམ་ལྷུན་རྫོགས་ཆེན་པོ་ལ།

།སངས་རྒྱས་གཞན་ནས་བསྒྲུབ་ཏུ་མེད།

།གསས་མཁར་ལྷུན་རྫོགས་ཆེན་པོ་ལ།

།བསྐྱེད་བྱ་སྐྱེད་བྱེད་ཅི་ཡང་མེད།

།བོན་ཉིད་ལྷུན་རྫོགས་ཆེན་པོ་ལ།

།རྫོགས་བྱ་རྫོགས་བྱེད་ཅི་ཡང་མེད།

།དམ་ཚིག་ཡེ་བསྲུང་ཆེན་པོ་ལ།

།བསྲུང་བྱ་སྲུང་བྱེད་ཅི་ཡང་མེད།

།ཡེ་དབང་སེམས་ལ་རྫོགས་པ་ལ།

།དབང་ནི་འཐོབ་བྱ་ཐོབ་བྱེད་མེད།

།དངོས་གྲུབ་རྒྱ་མཚོ་ཆེན་པོ་ལ།

།དངོས་གྲུབ་འཐོབ་བྱ་ཐོབ་བྱེད་མེད།

།འོད་གསལ་ལྷུན་རྫོགས་ཆེན་པོ་ལ།

།ས་ཡི་རིམ་པ་ཅི་ཡང་མེད།

།རྩོལ་བྲལ་ལྷུན་རྫོགས་ཆེན་པོ་ལ།

།ལམ་གྱི་རིམ་པ་ཅི་ཡང་མེད།

།རང་འབྱུང་ལྷུན་རྫོགས་ཆེན་པོ་ལ།

།འབྲས་བུའི་བྱེ་བྲག་ཅི་ཡང་མེད།

།ཐམས་ཅད་རྫོགས་པ་ཆེན་པོ་ལ།

།ཐེག་པའི་རིམ་པ་ཅི་ཡང་མེད།

།མེད་པ་མ་ཡིན་སྙིང་པོའི་དོན།

(...)

Gdy wszystko zrozumiesz w słownej postaci,

będzie to przypominało dojście na wyspę klejnotów i złota.

།ཐམས་ཅད་བོན་སྐུར་རྟོགས་པ་ན།

།རིན་ཆེན་གསེར་གླིང་ཕྱིན་པ་འདྲ།

།ཞེས་རྒྱུད་བུ་ཆུང་བཅུ་གཉིས་ལས་བྱུང་ངོ་།

I jeszcze kilka zdań z objawienia treści tych dwunastu dzieciaczków dziedzictwa:

Słowna postać to niestworzona dziewiczość.

Zadowolona postać to niewstrzymana możliwość.

Wcielona postać jest bez stworzenia i wstrzymania.

Są objawione jako trzy, ale ich istota jest jedna.

།བོན་སྐུ་སྐྱེ་མེད་གདོད་ནས་དག

།ལོངས་སྐུ་འགག་མེད་ལྷུན་གྲུབ་དང་།

།སྤྲུལ་སྐུ་སྐྱེ་འགག་གཉིས་མེད་དོ།

།གསུམ་དུ་བསྟན་ཡང་ངོ་བོ་གཅིག

(...)

Moja własność jest dziewicza.

Moja własność jest nie do przejścia.

Moja własność nie zna oczekiwań i obaw.

Moja własność jest wolna od określenia.

Moja własność jest wolna od pojmowania pojęcia.

Moja własność jest nie do zbadania,

nie do nazwania, nie do objawienia,

przechodzi ponad mówienie, myślenie i wyrażanie.

།ང་ཡི་རང་བཞིན་ཀ་ནས་དག

།ང་ཡི་རང་བཞིན་བགྲོད་དུ་མེད།

།ང་ཡི་རང་བཞིན་རེ་དོགས་མེད།

།ང་ཡི་རང་བཞིན་མཐའ་དང་བྲལ།

།ང་ཡི་རང་བཞིན་གཟུང་འཛིན་བྲལ།

།ང་ཡི་རང་བཞིན་དཔྱད་དུ་མེད།

།མཚོན་དུ་མེད་ཅིང་བསྟན་དུ་མེད།

།སྨྲ་བསམ་བརྗོད་ལས་འདས་པའོ།

(...)

Obrazowe objaśnienie słowa kropka (thig le):

Krop to próżna myśl,

ka to jasna przestrzeń.
 

།ཐིག་ནི་སྟོང་པའི་ཡེ་ཤེས་སོ།

།ལེ་ནི་གསལ་བའི་དབྱིངས་ཉིད་དོ།

(...)

 

Krop to niestworzenie,

ka to niewstrzymanie.

།ཐིག་ནི་སྐྱེ་བ་མེད་པའོ།

།ལེ་ནི་འགག་པ་མེད་པའོ།

།ཞེས་རྫོགས་པ་ཆེན་པོ་ཞང་ཞུང་སྙན་རྒྱུད་ལས་རྒྱུད་བུ་ཆུང་བཅུ་གཉིས་ཀྱི་དོན་བསྟན་པ་ལས་བྱུང་ངོ་།

Dobrotliwy

(Kuntu Zangpo),

obrazek ze strony http://a.bongaruda.pl/

„On jest Tym, Który Jest, czyli Wszystkim, a człowiek – Niczym, które staje się uczestnikiem Wszystkiego, dzięki duszy wszczepionej przez Wiecznego”. Takie są słowa Jezusa zapisane w objawieniu o Jego życiu, w Poemacie Boga-Człowieka Marii Valtorty, III, 57. Szabat w Getsemani (Katowice: Vox Domini).