Kukułka Widnokręgu – światło miłości

   Kukułka Widnokręgu to wiatr, który nawiedza duszę i szepcze jej słowa miłości. To nagły przebłysk udzielający się duszy, ożywiający i zaskakujący swym pięknem. Kukułka Widnokręgu to odkrycie, objawienie się miłości.

   Przychodzi „z miejsca słowności do siedziby świata”, a więc jakby ze sfery moralnej do sfery fizycznej – od wzoru do rzeczywistości. Jest to czysty wylew miłości – udzielenie się piękna z wysoka przez nagły przebłysk nawiedzający duszę.

   Odpowiednikiem tej Kukułki w indyjskim obrządku wydaje się budda Amoghasiddhi. Imię Amoghasiddhi, po tybetańsku Tonjo Truppa (Don yod Grub pa), oznacza Pomocnika.

   Niewątpliwie Kukułka jest też podobna do gołębicy, czyli chrześcijańskiego obrazu Ducha Świętego. Obecnie, we Własnym wyjaśnieniu Kukułki (Khu byug rang 'grel) powiedziano, że była ona wcieleniem głosu Dobrotliwego, Wiernego Boga (Kuntu Zankpo Sienla, Kun tu bZang po gShen lha). Ten Wierny Bóg przyrównany został wcześniej do Ducha Świętego. Na podstawie tego zestawienia można powiedzieć, że Kukułka jest światłem Miłości, tak jak gołębica obrazem Ducha Świętego. Jednak w tej postaci nie jest to Światło Niezmierne i Stałe, ale nagle się objawiające, wzruszające zmysły i pobudzające do uwielbienia. To światło zachwytu, iskra miłości udzielająca się zmysłom.

   Zielona barwa turkusa przypomina o świeżości i niebiańskości objawienia. Kukułka jest pocieszycielką zstępującą z wysokości i dającą nadzieję na przyszłość – na odnowę duszy, tak jakby odnowę przyrody na wiosnę.

   Kukułka pojawia się także w późniejszej opowieści, jako ta, która powoduje poczęcie u matki Dobrej Długo-Szlachetnej. Owo poczęcie bez udziału mężczyzny wyraźnie podobne jest do poczęcia z Ducha Świętego, jakiego doznała Matka Boża, Maryja.