Własna
dusza jest wiecznym kręgiem łagodnych i gniewnych.
།རང་སེམས་ཡེ་ནས་ཞི་ཁྲོའི་དཀྱིལ་འཁོར་ཡིན།
(...)
Gdy brak stronniczości i podmiotu, jest spojrzenie.
Gdy nie ma
skupienia i odniesienia, jest rozmyślanie.
Gdy nie ma
przeczenia i stwierdzenia, jest działanie.
Gdy nie ma
oczekiwania i obawy, jest skutek.
Gdy nie ma
wątpliwości, jest rozstrzygnięcie.
Gdy nie ma
przerażenia, spełniają się trzy siły.1
Gdy nie ma
przeszkody, wykonuje się dwa cele.2
།ཕྱོགས་འཛིན་བྲལ་ན་ལྟ་བ་ཡིན།
།དམིགས་གཏད་མེད་ན་སྒོམ་པ་ཡིན།
།བཀག་སྒྲུབ་མེད་ན་སྤྱོད་པ་ཡིན།
།རེ་དོགས་མེད་ན་འབྲས་བུ་ཡིན།
།ཐེ་ཚོམ་མེད་ན་ཐག་ཆོད་ཡིན།
།ཉམ་ང་མེད་ན་རྩལ་གསུམ་རྫོགས།
།ཐོག་པ་མེད་ན་དོན་གཉིས་གྲུབ།
།བག་ཆགས་སངས་ནས་ཡེ་ཤེས་རྒྱས།།དམིགས་གཏད་མེད་ན་སྒོམ་པ་ཡིན།
།བཀག་སྒྲུབ་མེད་ན་སྤྱོད་པ་ཡིན།
།རེ་དོགས་མེད་ན་འབྲས་བུ་ཡིན།
།ཐེ་ཚོམ་མེད་ན་ཐག་ཆོད་ཡིན།
།ཉམ་ང་མེད་ན་རྩལ་གསུམ་རྫོགས།
།ཐོག་པ་མེད་ན་དོན་གཉིས་གྲུབ།
(...)
Rozpuszczając
wyrzuty, rozwija umysł.
Jemu
nadaje się miano świętego.1
།དེ་ལ་སངས་རྒྱས་ཞེས་སུ་བཏགས།
ཞེས་རྫོགས་པ་ཆེན་པོ་ཞང་ཞུང་སྙན་བརྒྱུད་ལས་ཕྱི་ལྟ་བ་སྤྱི་གཅོད་ཀྱི་མན་ངག་ལེའུ་བཅུ་གཉིས་པ་ལས་གསུངས་སོ།
དེ་ཏ་པི་ཧྲི་ཙས་སྣང་བཞེར་ལོད་པོར་གནང་བའི་བཀའ་རྒྱུད་དོ།
Zaczerpnięte
z Dwunastu rozdziałów wymowy wyodrębnienia
zewnętrznego spojrzenia z siangsiuńskiego posłuszeństwa wielkiego
spełnienia (rdzogs pa chen po zhang zhung snyan brgyud las phyi lta
ba spyi gcod kyi man ngag le'u bcu gnyis pa). Są to nauki dane Nangzierowi Lopo przez
Tapiego Hrycę. Przekład własny. Pismo tybetańskie podane za
wydaniem Kang Tise Pon Ziung Rigdzo (gangs ti se bon gzhung rig
mdzod), Amdo 2009, s. 117-118.
1 Dźwięki, światła i promienie.
1 Dźwięki, światła i promienie.
2 Cel własny i innych.
3 To wyjaśnienie
jest nie tylko znaczeniowe, ale i brzmieniowe. Tybetański wyraz
określający świętego to sangdzie (sangs rgyas). Składa
się on z dwóch członów – sang (sangs), tutaj
oznaczający rozpuszczanie, oczyszczanie i odniesiony do
wyrzutów (bag chags); oraz dzie (rgyas), oznaczający rozwijanie
i odniesiony do umysłu (ye shes). Święty w tym ujęciu jest więc
kimś, kto wyzbył się ciemności i przeszedł do światłości.
Jest to osoba światła. Dlatego bywa też nazywany oświeconym albo
przebudzonym – buddą.
Rozpuszczanie wyrzutów właściwe świętemu przywodzi na myśl czynność odpuszczania grzechów przez Syna Bożego:
OdpowiedzUsuń„Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga? Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego”.
(Z Ewangelii według Świętego Marka 2,7-12.)
Jakubie ja w żaden sposób nie chcę pomniejszać dokonań Jezusa ale mnie rozpuszczanie wyrzutów bardziej przywodzi na myśl umysł od nich wolny, nie żałujący swoich czynów, słów, myśli czy też nawet namiętności dzięki czemu osiąga lekkość pozwalającą rozwijać się rozumowi..pozdrawiam serdecznie :)
OdpowiedzUsuńOczywiście to zdanie odnosi się do osobistego rozpuszczania wyrzutów i rozwijania rozumu. Ale czy ten, który doszedł do takiej doskonałości, nie działa tak później na otoczenie, że rozpuszcza wyrzuty u innych i wpływa na rozwój ich rozumu? Czy palące się słońce nie topi lodów i śniegów?
OdpowiedzUsuń..tak :)
Usuń