(15) Opis postępowania samodzielnego namaszczonego

Zewnętrzna treść¹ jest nieprzedmiotowa,
      wewnętrzne poznawanie to przyczyna i skutek.² 
Opuszcza stałość i znikomość.
      Treść i dusza są rzeczywistością i pozornością.³ 
Nie psując prawego życia,
      przestrzega dziewięciu wielkich sprawiedliwości. 
Jego celem jest uniknięcie rozproszenia, 
      powstrzymuje przypadłości⁴ i zewnętrzne treści.⁵ 
Pokonuje namiętności trzech obszarów⁶ przez przejaw poznania. 
Patrzy, by odwracać współzależności na zwłokach grobowych.⁷ 
Za pośrednictwem tego
      stwierdza zrozumienie głębokiej słowności. 
Tylko samodzielnie za pośrednictwem niektórych cudów 
w tym własnym celu żyje trochę dla istot.⁸ 
Im więcej czyni cudów, tym szybciej zdobywa rozum.⁹ 
Jest szczególnie wzniosły
      przez wszelkie zrozumienie, życie, rozmyślanie i drogę.
Jest to część czwarta.

1  Wyraz treść w tym ujęciu rozumiany być może jako materia. Zastanawiające jest, że tybetańskie słowo jul (yul), tutaj użyte, jest podobne swym kształtem do greckiego hýle oznaczającego materię.

2  W tym ujęciu oznacza to, że wewnętrzne poznawanie jest postrzegane jako przedmiotowe.

3  Treść pojmuje się tutaj jako prawdę rzetelną, a duszę jako prawdę pozorną. Treść posiada więc właściwości nadprzyrodzone, a dusza jedynie przyrodzone. Nie oznacza to tutaj wcale materializmu. Treść w tym ujęciu oznacza treść duszy, a więc uczucie. Natomiast dusza pojęta jest (tutaj) jako namiętna i przyrównana być może do woli. Treść duszy, uczucie, jest widziana jako rodzaj rzetelności, a sama dusza, wola, jako rodzaj pozorności. Rzeczywiście dusza podległa namiętnościom, polegająca na samych tylko swoich zachciankach przypomina wielką oszustkę. Bez światła uczucia jest czymś istotnie pozornym.

4  Wszelka rzecz charakterystyczna. Powstrzymywanie przypadłości oznacza zatem opanowanie siebie i niepojmowanie.

5  Powstrzymywanie zewnętrznej treści oznacza wyłączenie zmysłów i skupienie się na wnętrzu.

6  Obszar pragnienia, obszar widoku i obszar bez widoku. Inaczej mówiąc, sfera fizyczna, moralna i psychiczna.

7  Patrząc na ludzkie zwłoki odwraca wszelkie zajęcie światem i sobą. Nie wpada przez to w koło światowych współzależności prowadzące od nieświadomości do śmierci. W ten sposób chroni swoją duszę od upadku w piekło i dociera do rzeczywistego zrozumienia.

8  Mimo, że myśli głównie o sobie (o dobru własnej duszy), to przez samoistnie powstałe cuda pomaga także innym.

9  Dzięki powstałym cudom zaczyna widzieć skrawek łaski, co przyspiesza u niego zdobywanie mądrości.

།།རང་རྟོགས་གཤེན་རབ་ཐེག་པའི་འདོད་གཞུང་ནི། 
།ཕྱི་ཡུལ་དངོས་པོ་མེད་དེ་ནང་ཤེས་རྒྱུ་དང་འབྲས། 
།རྟག་འཆད་གཉིས་གྲོལ་ཡུལ་སེམས་དོན་དམ་རྫོབ། 
།དགེ་སྤྱོད་མ་ཉམས་ཁྲིམས་ཆེན་དགུ་པོ་བསྲུང༌། 
།དེ་དོན་འདུ་འཛི་ཀུན་སྤང་མཚན་མ་ཕྱི་ཡུལ་འགོག 
།ཡེ་ཤེས་ཆ་ཡིས་ཁམས་གསུམ་ཉོན་མོངས་འཇོམས། 
།རྟེན་འབྲེལ་དུར་ཁྲོད་རོ་ལ་ལྡོག་སྟེ་བལྟ། 
།དེ་ཡི་སྒོ་ནས་བོན་ཉིད་ཟབ་རྟོགས་བསྒྲུབ། 
།རང་རྟོགས་འབའ་ཞིག་རང་དོན་དེ་ཉིད་དུ། 
།རྫུ་འཕྲུལ་སྣ་འགའི་སྒོ་ནས་འགྲོ་དོན་ཤས་ཙམ་སྤྱོད། 
།རྫུ་འཕྲུལ་ཆེར་སྤྱོད་ཤེས་རབ་མགྱོགས་ཆེན་ཐོབ། 
།རྟོགས་སྤྱོད་སྒོམ་ལམ་ཀུན་གྱིས་ཁྱད་པར་འཕགས། 
།སྐབས་བཞི་པའོ།།