Kajlaś

Wielki Kajlaś stoi przede mną

święta góra, oś wszechświata

tylko pustka, martwy kamień

nie mówi, nie dycha

nie uśmiecha się, nie śpiewa

wiruję wokół, ponad nim latam

na nim spoczywam, siadam

to podnóżek stóp moich

legowisko spracowanego grzbietu

kolebka beztroskiego dziecięcia

kamień tak podobny do serca

tak podobny do łoża

te śniegi któż stopi?

posady kto skruszy?

rzeki kto zbudzi z otchłani?

serce tętniące

oczy cieszące

przechodzące kamienie

uświęcające wszystko

Zdjęcie Ani